Με μεγάλη συμμετοχή και πολύ πλούσια συζήτηση πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αθήνα/Ανταρσία σε κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο, το Σάββατο 11 Μάη με θέμα «Υγεία στην Αθήνα».

Εξαιρετικές εισηγήσεις από τους υποψηφίους για τον δήμο, Μιχάλη Ρίζο, γιατρό παθολόγο, πρόεδρο Σωματείου Εργαζομένων νοσοκ. Αττικό και Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρο κοινωνικών ιατρείων, πρώην διευθύντρια 18 Άνω και την υποψήφια για την περιφέρεια Καττή Λυδία, φοιτήτρια νοσηλευτικής καθώς και την παρέμβαση της Έλενας Αρβανίτη, ηθοποιού και του Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρου, ψυχίατρου κοινωνικών ιατρείων, υποψήφιων για τον δήμο. Ο συντονισμός της συζήτησης έγινε από την Γεωργαντά Χριστίνα, πολιτικός μηχανικός, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών.

• 

• 

Την εκδήλωση άνοιξε με την τοποθέτησή του ο Μιχάλης Ρίζος, ο οποίος τόνισε ότι η πολιτική για την υγεία έχει ταξικό πρόσημο, προσανατολισμό και στόχους. Με τα μνημόνια σήμερα, το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία πληρώνουν κατά 55% λιγότερα και οι ασθενείς πληρώνουν 45% περισσότερα. Κράτος, κυβερνήσεις, ΕΕ, μελέτες δήθεν επιστημονικές που έχουν εκπονηθεί στα γραφεία των μεγαλοεπιχειρηματιών, παρουσιάζουν την υγεία ως κοστοβόρα! Για το κεφάλαιο, στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που τα πάντα γίνονται «επένδυση» και «επιχείρηση» η υγεία μυρίζει κέρδος και μάλιστα μεγάλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει τα νέα επιχειρηματικά τζάκια της περίθαλψης (Ίδρυμα Νιάρχος και Ωνάση, ΑΕΜΥ, ξένα funds, εργολαβικές εταιρείες στο δημόσιο, στήριξη της βιομηχανίας των κλινικών μελετών σε συμμαχία με τους μεγά­λους ασφαλιστικούς και φαρμακευτικούς ομίλους, νέο μεγαλοδι­ευθυντικό-μεγαλοπανεπιστημιακό κατεστημένο και νέα διαπλοκή μαζί του μέσω. Διαμορφώνει ένα νέο μοντέλο υγείας συμβατό με τις ανάγκες του σύγχρονου καπιταλισμού: με τον μεγάλο ιδιωτικό το­μέα βασικό πυλώνα του, τα μικρομεσαία ιατρεία κατε­στραμμένα και το δημόσιο, υβρίδιο εμπορευματοποιη­μένων υπηρεσιών για τους έχοντες και υποβάθμισης για τους πολλούς και καταφρονεμένους. Αυτή η «φυλακή» αντιμετωπίζεται με ρήξη και έξοδο από το δημοσιονομικό σφαγείο της ΕΕ, αυξήσεις μισθών και όχι των κερδών, μόνιμη – σταθερή δουλειά, λεφτά για την υγεία όχι το ΝΑΤΟ και τις τράπεζες, αποκλειστικά δημόσια υγεία, ανατροπή της επιτροπείας και των μνημονιακών νόμων – δεσμεύσεων. Και ολοκλήρωσε τονίζοντας ότι όλα αυτά είναι ζωτική ανάγκη για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργαζόμενης και άνεργης πλειοψηφίας.

Στη συνέχεια, η Κατερίνα Μάτσα τόνισε ότι τα προβλήματα στην ψυχική υγεία των ανθρώπων έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Δεν υπάρχει βοήθεια για τις οικογένειες, δεν υπάρχουν δομές, δεν υπάρχουν κέντρα ημέρας, δεν υπάρχουν κέντρα εργασιακής κατάρτισης αυτών των ανθρώπων, δεν υπάρχουν όροι κοινωνικής τους επανένταξης. Αφήνονται στη μοίρα τους. Αντίστοιχες ελλείψεις υπάρχουν και στον χώρο της απεξάρτησης. Εκεί δεν υπάρχουν μονάδες θεραπείας-απεξάρτησης. Δεν υπάρχουν δηλαδή στεγνά προγράμματα, επαρκή σε αριθμό, μιας και οι εξαρτημένοι αυξάνονται διαρκώς. Η εξάρτηση είναι μια έκφραση της κοινωνικής, της πολιτικής και της οικονομικής κρίσης, και οι εξαρτημένοι είναι οι αδύνατοι κρίκοι μιας κοινωνικής αλυσίδας που σπάζει κάτω από το βάρος της. Τα ναρκωτικά, όπως και όλες οι εξαρτήσεις λειτουργούν ως εργαλεία κοινωνικού ελέγχου των «διαφορετικών», όσων δεν συμμορφώνονται με τις κοινωνικές νόρμες. Οι ουσίες γι’ αυτούς τους ανθρώπους λειτουργούν ως ένα μέσο φυγής από τις κοινωνικές αντιφάσεις, έξω από το πεδίο των ταξικών αναγκών.

• 

• 

Όλο και πιο πολλά παιδιά, ολοένα και μικρότερης ηλικίας, στρέφονται προς τα ναρκωτικά για να βρουν εκεί μια διέξοδο στο αδιέξοδο που βιώνουν, τη φοβερή μοναξιά, μια ζωή χωρίς νόημα, με πάρα πολλές στερήσεις, χωρίς οράματα. Και συνέχισε για τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης ότι επιδιώκουν να διαχειριστούν το πρόβλημα και με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσουν την πολιτική του κοινωνικού ελέγχου. Όλοι οι διαφορετικοί πρέπει να οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο.

Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της τόνισε ότι η ελπίδα υπάρχει και μπορούμε να τη ζωντανεύουμε κάθε στιγμή μέσα από τον αγώνα μας. Έναν αγώνα που αφορά το όραμα μιας ελεύθερης από ταξικά δεσμά κοινωνίας.

Οι εισηγήσεις ολοκληρώθηκαν με την τοποθέτηση της Καττή Λυδίας η οποία αναφέρθηκε στη θέση της νεολαίας στους χώρους εργασίας, όπου εργάζεται ανασφάλιστη, με 2-3 ευρώ την ώρα υπό καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας και χωρίς να μπορεί να απεργεί και να συνδικαλίζεται από το φόβο της απόλυσης. Η νέα γυναίκα φοβάται να μείνει έγκυος για να μην απολυθεί ή στην καλύτερη περίπτωση να μην πάρει ποτέ την άδεια εγκυμοσύνης που δικαιούται. Και στον κλάδο της υγείας τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς αφού από τις σχολές ακόμα, οι φοιτητές μαθαίνουν πώς να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, πώς να κυνηγούν σεμινάρια και πιστωτικές μονάδες και να προσφέρουν τσάμπα εργασία. Στις κλινικές που πηγαίνουν για πρακτική άσκηση οι φοιτητές βγάζουν όλη τη λάντζα των νοσοκομείων, καλύπτοντας ουσιαστικά τα κενά σε προσωπικό. Στις σχολές, η γνώση που προωθούν υπερασπίζεται ότι η υγεία είναι εμπόρευμα και όχι αγαθό για όλο το λαό. Την εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχει εξελιχθεί φοβερά, τα φάρμακα ελέγχονται από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες για να μην είναι προσβάσιμα στο λαό. Στα νοσοκομεία η κατάσταση είναι άθλια είτε την αντιμετωπίζεις ως επαγγελματίας στην υγεία είτε ως ασθενής. Ελλείψει σε υλικά (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά κλπ) δηλαδή ελλείψεις στα απαραίτητα για την ασφάλεια των εργαζόμενων και των ασθενών, ελλείψεις στις βασικές εξετάσεις και φυσικά εντελώς ακατάλληλα κτήρια. Γι’ αυτό και ως αντικαπιταλιστική ανατροπή ιεραρχούμε ψηλά τα ζητήματα της υγείας και των βασικών αιτημάτων γι’ αυτή. Είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με συλλογικό αγώνα και αλληλεγγύη. Όλοι αυτοί οι αγώνες που και σήμερα γίνονται δείχνουν τον δρόμο της ελπίδας για τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να παλέψει μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, τα σωματεία, τις εργατικές λέσχες, τα στέκια γειτονιάς και να τσακίσει την αυθαιρεσία των εργοδοτών, το αστικό κράτος, τις δημοτικές αρχές και τους φασίστες εγκληματίες της ΧΑ που μας θέλουν με σκυφτό το κεφάλι.

Παρέμβαση έκανε η Έλενα Αρβανίτη, η οποία τοποθετήθηκε ειδικά για τα προβλήματα που βιώνουν οι άνθρωποι με αυτισμό και οι οικογένειές τους. Όπως η ίδια τόνισε, για την υγεία, αυτών που δεν είναι ασθενείς αλλά παράλληλα χρειάζονται υποστήριξη, εκπαίδευση, φροντίδα δια βίου, καθημερινό πρόγραμμα, ρουτίνες, η προνοιακή πολιτική αρχίζει και τελειώνει σε κάποια επιδόματα, εφόσον βέβαια έχεις τις προϋποθέσεις να τα πάρεις, με το ποσοστό αναπηρίας να ανεβαίνει ή κατεβαίνει σαν ασανσέρ ανάλογα τους προϋπολογισμούς και τα μνημόνια. Αν φτάνει το επίδομα του ΕΟΠΠΥ για τα κέντρα, για τις ώρες που χρειάζεται το παιδί, έχει καλώς, διαφορετικά συμπληρώνουμε από την τσέπη μας. Ιδιωτικά.

Ο ΕΟΠΠΥ στην ουσία αποζημιώνει με τα επιδόματα μια σειρά από ιδιωτικά κέντρα, ενώ θα μπορούσε να έχει ο ίδιος τις δικές του δομές και να εκτελεί καλύτερα το προνοιακό έργο από τις διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Να πούμε για τα ειδικά σχολεία που θα έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε γειτονιά για να πεις ότι καλύπτονται οι ανάγκες της ραγδαίας εξάπλωσης των διαταραχών στο αυτιστικό φάσμα; Ο γιος μας, επισήμανε, πηγαίνει στο ΕΕΕΕΚ Αγ Δημητρίου, απ’ τα καλύτερα δημόσια σχολεία, θα έπρεπε λοιπόν να χει 80 παιδιά σύμφωνα με τη χωρητικότητά του και έχει πάνω από 200, γιατί δεν υπάρχουν ΕΕΕΕΚ σε όλες τις περιοχές για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες, ή είναι κλειστά ή υπολειτουργούν χωρίς ούτε μία οργανική θέση. Εμείς, γονείς και φίλοι, φτιάξαμε ένα σωματείο με σκοπό να δυναμώσουμε τη σχέση των παιδιών μας με τη φύση και τις καλλιέργειες και μέσα σ αυτό το πλαίσιο να εξασκούν τις λειτουργικές τους δυνατότητες. Να φτιάξουμε ένα αγρόκτημα.

Κι όλα αυτά τα κονδύλια που τρέχουμε οι γονείς – επίδοξοι μάνατζερ να αποσπάσουμε από διάφορα προγράμματα, δεν θα μπορούσε ο δήμος να αναλάβει φτιάχνοντας ο ίδιος δομές; Με τη δική μας σωματειακή επίβλεψη και συμπαράσταση, με τον δικό μας έλεγχο;

Παίρνοντας χρήματα μάλιστα κι απ αυτούς που δεν αγγίζει κανείς και που έχουν κάνει πλυντήριο μαύρου χρήματος τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα.

Εμείς λοιπόν που θέλουμε τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά τα θέματα. Η ψήφος ανατροπής είναι πάνω απ όλα μια ψήφος εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.

Παρέμβαση έκανε επίσης και ο Μεγαλοοικονόμου Θ. ο οποίος αναφέρθηκε στην ανυπαρξία επαρκών παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών. Αυτές που υπάρχουν σήμερα παρέχουν μόνο υπηρεσίες αξιολόγησης και διάγνωσης και συνταγογραφούν θεραπείες που γίνονται από ιδιωτικά κέντρα. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της αντιμετώπισης ανθρώπων με αυτισμό είναι η φωτογραφία που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο όπου ένας ασθενής νοσηλεύεται στο Δρομοκαϊτειο καθηλωμένος στα «6». Τον ασθενή αυτό, τον «επέστρεψε» μια ΜΚΟ γιατί δε μπορούσε να τον «διαχειριστεί» και καμία άλλη δεν τον αναλάμβανε. Και όλα αυτά γιατί το κράτος και η κυβέρνηση ανέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των δομών, στον ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό, υποτίθεται, τομέα! Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση στη βουλή με το οποίο εισάγει την υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα. Για να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την ανυπαρξία χρηματοδότησης στις νοσηλευτικές μονάδες, εισάγει την υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα πράγμα που σημαίνει με γνωμάτευση ψυχιάτρου και εντολή εισαγγελέα ο πάσχων πρέπει να παίρνει υποχρεωτικά τα φάρμακα. Ενώ θα έπρεπε το κράτος να προχωρήσει στη δημιουργία κοινοτικά βασισμένου συστήματος ψυχικής υγείας με προϋποθέσεις σχέσης μη κατασταλτικής. Γι αυτό και κάλεσε στις 21/5 στη κινητοποίηση ενάντια στο νομοσχέδιο.

Οι ομιλητές καταχειροκροτήθηκαν και οι παραβρισκόμενοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για το γλέντι της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αττική την Κυριακή 12 Μάη στον Πλάτωνα.